او لالیگا را در مقابل رقبایی که یک سال از او بزرگتر بودند، به دست آورد و تیمش فقط دو بازی را باخت. ایکر سه روز در هفته از مستولز به زمین تمرین سیوداد دپورتیووا می رفت. پدرش همیشه او را با خودرو به سر تمرینات می برد و همان جا می ایستاد تا تمام جلسات تمرینش را تماشا کند: "من فکر می کنم این وظیفه ام بود که ایکر را تماشا کنم، چه خوب باشد، چه بد. به علاوه من از دیدن تمرینات او لذت می بردم. همان طور که او را به تمام بازی هایش می رساندم. این شغل دوم من بود." 

مرحله بعدی، رسیدن ایکر به تیم "آلوین آ" بود که مربی گری اش را پدرو دایاز به عهده داشت. کسی که مربی گوتی، گرانرو، پاوون و ... هم بوده است. تیمش چهار سال شکست ناپذیر باقی ماند. پدرو دایاز می گوید: "با پشتکار تمرین می کرد. وقتی که با او صحبت می کردی، توجه فوق العاده ای به تو می کرد، خیلی توجه داشت با وجود این که فقط یک بچه بود. می دانستم که می خواهد در هر جلسه تمرینی بهتر شود و می شد. او خیلی مسئولیت پذیر و جدی بود. از ایکر خیلی خاطرات دارم. یک روز وقتی که تازه تمریناتش را با تیم اصلی شروع کرده بود و فکر می کنم 18 یا 19 ساله بود، مرا در سیوداد دپورتیوا دید و در آغوش گرفت. کمتر کسی چنین کاری می کرد."

نایک کاپ، اولین جام مهم ایکر

او به تیم "نونهالان ب" راه پیدا کرد و در آن جا قهرمان هم شد. در فصل بعد، 95-1994، با تیم "نونهالان آ" با مربی گری پاکو خیمنز تمرین کرد. این تیم قهرمان لالیگا شد و توانست جام برتر داخلی نایک (جامی مخصوص فوتبالیست های زیر 14 سال) را به دست آورد تا رئال مادرید نماینده اسپانیا در جام برتر اروپایی نایک شود. رئال مادرید در روز 1 می 1995 توانست بارسلونا را شکست دهد تا جام داخلی را هم به دست آورد. آن بازی به ضربات پنالتی کشید که ایکر یک توپ را گرفت و یک پنالتی را هم خود حریف از دست داد. در فینال پاریس، رئال مادرید مقابل آینتراخت فرانکفورت قرار گرفت. بازی 1-1 شد (این اولین گلی بود که ایکر در این تورنومنت دریافت می کرد) تا این بازی به ضربات پنالتی راه پیدا کند. رئال مادرید 5-3 برد. ایکر توپ آخر را مهار کرد تا بهترین دروازه بان آن تورنمنت شود. لوئیز فیگو جام را به قهرمان در یورو دیزنی اهدا کرد و نایک با ایکر به لطف عملکرد درخشانش قراردادی سه ساله بست.

Paco Jiménez که بعدها دوباره در تیم اصلی و تیم ملی مقابل ایکر قرار گرفت، می گوید: "به خوبی می توانستید ببینید که او چه توانایی های فوق العاده ای را در آن جام به نمایش می گذاشت. همین سرعت را در حرکاتش هم دارد. او خیلی فرز و زیرک است. واکنش های خارق العاده ای داشت و همین طور همه آنچه برای کاپیتان شدن لازم است. همیشه در گروه های رهبری تیم بود. خیلی با شخصیت بود و شما می توانستید بفهمید که از یک خانواده متشخص است. من هنوز با پدرش دوستم. ما خیلی در مورد ایکر حرف می زدیم. او همیشه از ایکر حمایت می کرد، خیلی کارها انجام داد تا ایکر این شکل شود." به عنوان جایزه قرار شد که تیم را به ایالات متحده ببرند، به پورتلند، محل اصلی نایک و لس آنجلس رفتند. در میان جذابیت های توریستی، سه بازی دوستانه هم انجام دادند. وقتی به خانه برگشتند، رئال مادرید والدانو که قهرمان لالیگا شده بود، در برنابئو از آنها قدردانی کرد.

جام جهانی زیر 15 سال در بولیوی

فصل 96-1995 بود که ایکر در تیم نوجوانان ب با مربی گری رافا لوپز بازی می کرد. در لیگا رئال 25 بازی را برده بود و یک تساوی داشت. ایکر در جام جهانی زیر 15 ساله های بولیوی شرکت کرد چون که قبل از آن جام نایک را برده بود. مربی آن تیم مسکیتا بود که با دیدن شرایط هتل در سانتا کروز دلا سیرا و غذایی که برای تیم سرو می شد را دید، با باشگاه در مورد ماندن تیم در اردو یا انصراف از آن مشورت کرد. بدترین اتفاقی که ممکن بود همان شب اول افتاد، شام آن رستوران آنقدر بد بود که مسکیتا به بازیکنان گفت که غدا را رها کنند و بروند. در نهایت بازیکنان سر از سوپرماکت درآوردند.

فردای آن روز، مسکیتا با مسئولان بازی صحبت کرد و خواستار آب معدنی و غذای بهتر شد. در نهایت رئال ماند و به مرحله آخر مسابقات رسید که در آنجا 4 تیم باید با هم بازی می کردند. مادریدی ها دو بازی اول را بردند و در فینال باید با میزبان تیم تاهوئیچی بازی می کردند. فینال 2-2 تمام شد و رئال پس یک بازی با داوری عجیب که 7 دقیقه وقت اضافه داشت، قهرمان شد. برنده بزرگ آن شب ایکر کاسیاس بود چرا که عملکرد فوق العاده ای از خود ارائه داد. در پایان بازی زمانی که هنوز در زمین بود، با او مصاحبه ای ترتیب دادند. استرس داشت و این را از صدایش هم می شد فهمید. او بدون فکر کردن در مورد جواب هایش، خیلی سریع صحبت می کرد: "این پیروزی برای ما خیلی کار برد. آنها هم تلاش زیادی انجام دادند. این یک برد بزرگ بود. آنها مثل قهرمان ها جنگیدند اما ما به علت تفاضل گل برنده شدیم. البته که تفاضل گل هم مهم است، زنده باد، زنده باد!" در این باره که آیا او بهترین بازیکن تیمش بوده یا نه گفت: "فکر نمی کنم که بهترین بوده باشم. ما یک تیم هستیم. یازده مرد که درون زمین هستند. همه یازده نفر ما کل تلاشمان را درون زمین انجام دادیم و من هر آن چه که داشتم در خدمت تیمم گذاشتم و آنها هم همین کار را برای من کردند." سپس از ایکر پرسیدند که طرفدار کدام تیم است. در ابتدا سوال را نفهمید، بعد که تکرار شد پاسخ داد: "من تا پای مرگ با رئال مادرید هستم." همین طور گفت که اسطوره هایش بویو، خوانخو والنسیا و اشمایکل هستند.

رافا لوپز می گوید: "واقعیت این است که در موردش یک اشتباه کردم. به او گفتم که چهار سال دیگر در تیم اصلی خواهد بود، در حالی که این اتفاق در عرض تنها سه سال رخ داد. در 14 سالگی او شخصیت فوق العاده ای درون دروازه داشت و همچون یک جواهر بود. گل زدن به ایکر خیلی سخت به نظر می رسید. در موقعیت های تک به تک، شکست ناپذیر بود. با نمایشی که در فینال داشت، فهمیدم که ایکر قرار است بهترین دروازه بان جهان شود. توپگیری هایش شگفت انگیز بودند. یک گزارش مکتوب با امضای من در باشگاه موجود است که در آن نوشته شده که وقتی 18 ساله می شود، به تیم اصی خواهد رسید اما او در 17 سالگی رسید. ویسنته دل بوسکه آن گزارش را خوانده بود."

پیشرفت او در تیم "نوجوانان آ" هم ادامه یافت. جایی که خوانخو مارتین دلگادو مربی اش بود. آنها در لالیگا شکست ناپذیر ماندند و به 25 برد و 1 تساوی رسیدند، اما در فینال "جام مادرید " در ضربات پنالتی شکست خوردند. در مسابقات باشگاه های اروپا هم نایب قهرمان شدند. در آن زمان، باشگاه به ایکر و خانواده اش پاداش اقتصادی می داد که ماهی 25 هزار پستاس (150 یورو) دریافت می کرد که مادرش حواسش به این پول بود. تنها چیزی که ایکر با این پول خرید، یک جفت دستکش بود چرا که دستکش های قبلی اش پاره شده بودند. چندین سال بعد، زمانی که خوانخو رفت تا دستیار هاینکس در بنفیکا شود، یک روز به سیوداد دپورتیوا آمد. ایکر خودرویش را متوقف کرد تا او را در آغوش بگیرد.

دو گام به جلو

در فصل 98-1997، ایکر در تیم "جوانان آ" به مربیگری لوئیز پالمرو بازی کرد. بر اساس گزارشات، ویسنته دل بوسکه به او اجازه داد که دو تیم را جا بگذارد و مستقیما دو پله صعود کند و از تیم "نوجوانان آ" به تیم "جوانان آ" بپیوندد. این تیم لالیگا را با 19 امتیاز اختلاف برد. در آن فصل ایکر در لیست تیم رئال مادرید سی که در دسته چهارم بود هم قرار می گرفت. باشگاه به او پیشنهاد قرارداد حرفه ای را داد. سه سال با دستمزدهای 9، 21 و 30 هزار یورو. در واقع فقط سال اول این قرارداد به تحقق پیوست چرا که سال بعدش در دسته چهارم بازی می کرد و دستمزدش به 180، 210، 240 هزار یورو (به ترتیب سال اول، دوم و سوم) افزایش یافت. پالمرو می گوید: "او همیشه رفتار فوق العاده ای داشت. ساعت سه از مدرسه خارج می شد تا ساعت پنج به تمرین برسد. باید یک ساعت و نیم مسیر را از مستولز تا این جا با قطار طی می کرد. رفتارش همیشه الگو بود. هیچ گاه بدجنس نبود و نیازی نبود که سرش داد زده شود. خیلی درون گرا تر از حالا و به شدت مسئولیت پذیر بود."

اولین تجربه اش با تیم اصلی در همان سال اتفاق افتاد. به روزنبرگ سفر کرد اما بازی نکرد. در فصل 99-1998، به "رئال مادرید سی" رسید، جایی که یک بار دیگر مارتین دلگادو مربی اش بود. روزهای پنجشنبه و جمعه با تیم اصلی تمرین کرد. بازیکنان تیم اصلی به او توجهات خاصی نشان دادند. کونترارس و مورینتس با او در سفر به روزنبرگ صحبت کردند و او از این که این گونه مورد توجه قرار می گیرد، سورپرایز شده بود. با توجه به آن که جلسات تمرینی صبح برگزار می شد و پدرش نمی توانست دیگر او را ببرد زیرا سر کار بود، ایکر باید با سه نوع از حمل و نقل عمومی به سیوداد دپورتیوا می رفت. اول باید یک ساعت با اتوبوس از خانه اش در مستولز به ایستاگاه مترو می رسید تا به بگونیا برود. چاره کار این بود که از کارت های حمل و نقل ماهانه که قیمتش 5 میلیون پستاس در ماه بود استفاده کند که خیلی به صرفه تر از 135 پستاس برای هر بلیط مترو و 165 پستاس برای هر بلیط اتوبوس بود. در آن فصل ایکر با تیم اصلی برای یکی از بازیهای چمپیونزلیگ سفر کرد. باشگاه تمام بازیکنانی که حداقل یک بار در لیست در آن تورنمنت حضور یافته بودند را برای سفر به توکیو برای جام بین قاره ای دعوت کرد. ایکر به عنوان گلر سوم سفر کرد اما روی نیمکت ننشست. فینال در روز 1 دسامبر برابر واسکودو گاما بود، ایکر گل اول که توسط روبرتو کارلوس به ثمر رسیده شد را ندید چرا که داشت به سمت دیگری در آن لحظه نگاه می کرد. کمی بعد با یکی از یار های ذخیره واسکودو گاما که داشت به رئالی ها فحش می داد، درگیری پیدا کرد. "وقتی که رائول گل زد، می خواستم به آنها چیزی بگویم اما به خاطر متانت ساکت ماندم. یادم است که همان طور خوشحالی کردم که انگار در بازی هستم. با جام عکس گرفتم، دور زمین دویدم و تجربه ی حضور در سیبلس فوق العاده تر از همه بود. موریتنس که یکی از نفراتی بود که زیاد با من صحبت می کرد، به من گفت که کمتر کسی می تواند در سن 17 سالگی قهرمان جهان شود. حق با او بود."

چند روز بعد، در روز 17 دسامبر، رسما در لیست تیم برای سفر به اوویدو قرار گرفت. آلمانسا مصدوم شده بود و فقط ایلنگر باقی مانده بود. ایکر روی نیمکت نشست. روز دوشنبه، دو امتحان داشت: زبان انگلیسی و ریاضی. او زیاد درس نخوانده بود و تیم هم 1-0 باخت. پیش از آن که سال تمام شود اولین بازی خود را در برنابئو انجام داد. در یک بازی دوستانه با اتلتیکو برای کمک به قربانیان طوفان میچ، رئال آن بازی را باخت. فصل بعد، او در تیم رئال مادرید کاستیا در دسته سوم زیر نظر پاکو گارسیا هرناندز بازی می کرد. در تیم اصلی، توشاک از دو گلرش یعنی ایلنگر و بیزاری راضی نبود. ایلنگر مصدوم شد و مربی تصمیم گرفت که از دروازه بانی استفاده کند که دو توپ فوق العاده را در یکی از جلسات تمرینی گرفته بود، ایکر کاسیاس. سپس ایلنگر ریکاوری کرد و توشاک تصمیم گرفت که به بیزاری هم فرصت دیگری بدهد. کاسیاس به همین علت بار دیگر به کاستیا برگشت. سپس این ویسنته دل بوسکه بود که او را به تیم اصلی برد و ایکر دیگر هرگز برنگشت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: